اسم و نسب :
ایشان شیخ ( ابو عبدالله ) عبد الرحمن بن ناصر بن عبد الله بن ناصر بن حمد آل سعدی، از قبیلة بنی تمیم هستند . در 10 ( یا 12 ) محرم سال 1307هجری در شهر ( عنیزه ) از منطقه قصیم چشم به جهان گشودند . در سن 4 سالگی مادرشان ( 1310 هـ) و در سن7سالگی پدرشان ( 1313هـ ) وفات نمودند . مانند یک یتیم رشـد نمودند . قرآن را در سن 10 سالگی حفظ نمودند . رغبت فراوانی به تحصیل علم شریعت در وجود ایشان دیده می شد . ایشان به جلسات علمای بزرگ منطقه رهسپار شدند و در کسب علم بسیار تلاش نمودند . چه شب ها که آن را با مطالعه کتب و تلاوت قرآن و عبادت سحر نکرده اند . بدین صورت مشغول تحصیل علوم مختلف بودند که اثر عجیب آن منجر به تدریس ایشان در مدارس شرعی بود در حالیکه سن شان از 23 سال تجاوز نمی کرد .
از صفات نیکوئی برخوردار بوده اند . بسیار متواضع بودند برای ( کوچک ، بزرگ ، فقیر ) بسیاری از وقتشان را در اجتماعی سپری می کردند که در آن مردم حضور داشتند . مجلس را به دست می گرفتند . و در آن به نشر تعالیم دینی و جواب دادن به نادانسته های مهمی بود که آنها به یاد گرفتنش نیاز داشتند . با هر شخصی آنطور که مناسب او بود برخورد می کردند . می گویند بر فقراء ، مساکین و غریبان بسیار مهربان بودند ، تا آخرین حد استطاعتشان به آنها کمک می نمودند . در تدریس دروس علمی ، بسیار شایع است که تفهیم ایشان مثال زد عام و خاص بود است .

عبدالحمید بلالی / ترجمه: عبدالله عبداللهی
تابعی بزرگوار، امام و پیشوای شهر مدینه، «ابوحازم سلمه بن دینار» احادیثی را از ابن عمر ـ رضی الله عنهما ـ روایت کرده، و اخلاق و زهد و شجاعتِ اظهار حق را از اصحاب ـ رضی الله عنهم ـ آموخته است. و با علمای درباری با شدت برخورد می‌کرد. با این وجود درباریان سلطان خواهان نزدیکی با وی بودند، اما او به خاطر پاسداری از عزت دین، از آنان دوری می‌جست.
اتخاذ چنین روشی از سوی ابن دینار برای برخی از علما خیلی گران تمام می‌شد، به همین جهت وی خود را در میان علما و مسلمانان شهر مدینه غریب و تنها احساس می‌کرد و می‌گفت: «زحمت و مشقت دین و دنیا افزونتر گشته است» گفتند: «چطور؟» گفت: «برای دین، اعوان و انصاری نمی‌بینم، و برای دنیا به سوی هر چیزی قدم برداری، درخواهی یافت که فاجری در این راه از تو سبقت گرفته است».
روش برخورد او با سلاطین و علما در آنچه که در پی خواهد آمد به خوبی نمایان می‌شود: یکی از امرا او را به نزد خود خواند، وقتی رفت، دید که امام زهری و امام افریقی و تنی چند از علمای دیگر در مجلس سلطان حضور دارند، گفت: «بهترین امرا آنانند که علما را دوست داشته و آنها را زیارت می‌کنند. و بدترین علما کسانی‌اند که حب امرا را داشته باشند».